Prorok Ezechiel, pochodzący z rodu kapłańskiego, należał do pierwszej grupy deportowanych do Babilonii.
Jego księga składa się z następujących części: powołanie proroka (1-3), groźby pod adresem Jerozolimy i Judy (4-24), proroctwa o narodach pogańskich (25-32), zapowiedź odbudowy królestwa Izraela (33-39) oraz opis nowej świątyni i nowego kształtu państwa (40-48). Choć sam Ezechiel zakończył swą działalność prorocką w roku 570, to wątpliwe, czy ostateczna redakcja dzieła nastąpiła jeszcze w niewoli; wydaje się, że stało się to raczej w pierwszych latach po powrocie z wygnania.
Prorok niezwykle mocno podkreśla świętość Boga; w kwestiach moralnych kładzie nacisk na osobistą odpowiedzialność człowieka przed Bogiem. Zapowiedzi mesjańskie łączą się z zapowiedziami dotyczącymi czasów bezpośrednio po niewoli.
