Jego słuchajcie...

Rdz 15,5-12.17-18; Ps 27; Flp 3,17-4,1; Łk 9,28b-36

Liturgia Drugiej Niedzieli Wielkiego Postu wzywa nas do wpatrywania się w przemienione oblicze Chrystusa. Chwała Jego oblicza, obecność Ojca i Jego głos wzywają nas, aby wsłuchiwać się w wezwanie Wcielonego Słowa, które zostaje ogłoszone najwyższym Nauczycielem i Prawodawcą ludzkości. Dokonuje się to podczas paschalnego przejścia Jezusa do Ojca. Tam jest nasza ojczyzna, o czym poucza nas Święty Paweł. Figurą tego przejścia jest dla nas również Abram, którego wiara i posłuszeństwo doprowadza nas do wypełnienia zapowiedzi Pierwszego Przymierza.

Pierwsze Czytanie

Więź Abrama z Bogiem wyrażała się w rzeczywistości przymierza. W ten sposób Abram mógł otworzyć się na wielką Bożą przychylność. Dary Boga miały być niezmiernie hojne i otwierać nowe perspektywy. Potomstwo liczne jak gwiazdy na niebie oraz ziemia na własność stawiały przed Abramem możliwość przekazania daru swego życia i własności potomkom. Dzięki temu jego życie mogło by trwać nadal. Jednak realna sytuacja Abrama zdaje się przeczyć tym możliwościom. Pozostaje jedynie odpowiedź wiary, pewności złożonej w Bogu, który jest wierny. Odtąd Abram staje się wzorem wiary całego Izraela.

Drugie Czytanie

Człowiek wierzący w Chrystusa zostaje wezwany do ukierunkowania swego życia ku wiecznej ojczyźnie. Święty Paweł w Liście do Filipian wyraża swój smutek z powodu tych, którzy swymi przyziemnymi dążeniami niszczą wysiłki Apostoła w udoskonalaniu wspólnoty. Dlatego Święty Paweł przypomina, że cel chrześcijanina znajduje się w Chrystusie, w Nim objawia się najwyższe wyniesienie i chwała człowieka.

Ewangelia

Jezus wraz z uczniami zmierzają ku Górze Tabor. Inicjatywa pochodzi od Jezusa. On sam wybiera Piotra, Jakuba i Jana, którzy towarzyszą Mu w szczególnych momentach. Udają się na Górę, aby się modlić. W Biblii wzniesienia posiadały charakter kultyczny, wskazywały na bliskość Boga, tajemnicę, miejsce, gdzie Bóg się objawia – tak też się dzieje w tym przypadku. Modlitwa Jezusa objawia Jego tajemnicę. Przez Jego człowieczeństwo emanuje blask Boskości: twarz zostaje odmieniona, a szata jaśnieje. Przypomina to opis Mojżesza, którego twarz również jaśniała po spotkaniu z Bogiem. Objawia to prawdę o modlitwie, która staje się żywym doświadczeniem Boga i Jego mocy. Jezus spotyka się również z Mojżeszem i Eliaszem, którzy symbolizują Prawo i Proroków. Jezus jest wypełnieniem ich zapowiedzi zawartych w Pierwszym Przymierzu. Cała wędrówka wiary Izraela prowadzi do tej jedynej, szczytowej Paschy – przejścia (exodus) Jezusa do Ojca. Tak jak niegdyś Izrael z niewoli Egipskiej, tak Jezus przejdzie z tego świata do Ojca, wyprowadzając ludzkość z niewoli grzechu. To odejście, które nastąpi w świętym mieście Jeruzalem, staje się tematem ich rozmowy. Do tej pory uczniowie wydają się być nieobecni, a ich sen jest odzwierciedleniem ich ludzkiej słabości. Ale uczniowie są przecież wezwani do oglądania chwały Boga na obliczu Chrystusa, czego nie doświadczyli w swym życiu ani Mojżesz, ani Eliasz. Pełni zachwytu Apostołowie, chcą zatrzymać widzialną chwałę Pana. Namiot jest znakiem zatrzymania się w jakimś miejscu. Izraelici pragnęli obecności Boga, w tym pomagał im Namiot Spotkania. Teraz nie potrzeba już znaków – obecność Boga jest rzeczywistością. Pojawia się Obłok, który obrazowo wyrażał obecność Boga podczas wędrówki narodu wybranego. Teraz osłania, by objawić wolę Boga: To jest mój Syn Wybrany, Jego słuchajcie. Do tej pory obowiązywało Prawo i Prorocy, jako wykładnia woli Boga: „Słuchaj Izraelu...”. Teraz w Jezusie następuje realizacja zapowiedzi. On przejmuje autorytet, jako Mistrz i Nauczyciel. Słuchanie wzywa do posłuszeństwa. Przyjęcie Mesjasza, którego niedawno wyznał Piotr, realizuje się na drodze posłuszeństwa Jego nauce, a jeszcze bardziej w naśladowaniu Jego drogi, która przez krzyż wiedzie do chwały Ojca. Gdy wizja ustępuje uczniowie pozostają sami z Jezusem. Bóstwo ukryte pod zasłoną człowieczeństwa stanowi wyznacznik ich życia i drogi. Milczenie uczniów, ma stać się przestrzenią słuchania Słowa Wcielonego. Zmierzają do Jerozolimy, aby tam dokonało się przejście Jezusa do Ojca. Do tego czasu blask chwały Mesjasza pozostaje w ukryciu. Objawi się ona w mocy zmartwychwstania, jako znak chwały i przyszłego życia zbawionych.

S. Jolanta Judyta Pudełko PDDM