Wrócił do Nazaretu
i był im poddany...
Syr 3,2-6.12-14; Ps 128; Kol 3,12-21; Łk 2,41-52
Tajemnica Wcielenia Bożego Słowa bardzo mocno wiąże się z ludzką, zwyczajną codziennością. Bóg stając się człowiekiem, wybrał życie w rodzinie, przyjmując i czyniąc swymi obfitą gamę ludzkich uczuć i postaw. Obecność Maryi i Józefa stworzyła w życiu Jezusa przepiękną szkołę człowieczeństwa. Wszechmogący Bóg poddał się swoim ludzkim rodzicom, pozostając w ukryciu Nazaretu przez większą część swego ziemskiego życia. Jednak nie był to czas stracony! Refleksja nad życiem Świętej Rodziny pozwala nam dostrzegać obecność i miłość Boga w naszej szarej codzienności. To, co małe i nieznaczące nabiera szczególnej wartości, kiedy jest tam Bóg, jest tam miłość...
Pierwsze Czytanie
Wiara i tradycja narodu wybranego szczególną czcią otaczała rodzinę. Człowiek został wezwany przez Stwórcę, aby poprzez miłość mężczyzny i kobiety uczestniczyć w darze przekazywania życia. Dzieci stanowiły dar Bożego błogosławieństwa, zapewniały ciągłość rodu i miały być pociechą w starości rodziców. Mędrzec Syracydes w swych sentencjach dotyczących życia rodzinnego wskazuje na łączność postawy wobec rodziców z odniesieniem do Boga. Ten, kto jest wierny Bogu, odzwierciedli to w szacunku i miłości wobec tych, którzy przekazali mu pochodzący od Boga dar życia. Jednocześnie dobro wyświadczane rodzicom nabiera szczególnej wartości w oczach Boga, który nie tylko obdarzy człowieka darem przebaczenia, ale zapewni mu również szczęśliwe życie rodzinne.
Drugie Czytanie
Chrześcijanie mają się kierować miłością i postawami z niej wypływającymi we wszystkich sytuacjach codziennego życia. Również w życiu rodzinnym troska wzajemna, pouczanie, szacunek i wyrozumiałość, mają wynikać z jedności i wierności Chrystusowi. Dary duchowe, których Pan udziela swej wspólnocie mają pomnażać dobro i stawać się pomocą do duchowego wzrostu.
Miłość i przebaczenie, którego doświadczają chrześcijanie od swego Pana, mają następnie praktykować w relacjach rodzinnych. Święty Paweł wskazuje na wzajemność tych relacji, które zarówno dotyczą małżonków, jak i dzieci. Młodsi wobec starszych, starsi wobec młodszych, mają odzwierciedlać miłość Chrystusa, którego oblicze chrześcijanin ma zauważać w każdym człowieku, a szczególne w twarzach swoich najbliższych...
Ewangelia
Łukaszowy opis poszukiwania Jezusa przez Maryję i Józefa wpisuje się w tło życia Świętej Rodziny, zamieszkującej galilejskie miasteczko Nazaret. Ewangelista wskazuje nam wierność Prawu Bożemu, jaka cechowała Jezusa i Jego Najbliższych, którzy wybierali się do Jerozolimy, aby tam przeżywać święta pielgrzymie. Pobyt Syna Bożego w świątyni Jerozolimskiej kieruje Jego myśl ku Ojcu Niebieskiemu, który poprowadzi Go do nadania uroczystości paschalnej nowego wymiaru. Oczekiwanie na realizację proroctw i odczytywanie znaków Bożych, charakterystyczne dla dyskusji rabinów, zostało również podjęte przez młodego Jezusa. Pozostaje więc w Jerozolimie, miejscu, które przecież wyznaczy kres wyznaczonego Mu przez Ojca posłannictwa. Tajemnicę tę jednak trudno odczytać Maryi i Józefowi, którzy z rodzicielską miłością i z bólem serca szukają swego Syna.
Powrót Jezusa do Nazaretu pokazuje nam wielką wartość Jego ukrytego życia. Istotną częścią planu Bożego wobec Jezusa był długi czas spędzony w Nazarecie, gdzie prowadził pracowite i skromne życie. Był zwyczajnym żydowskim chłopcem, który według słów Ewangelisty, uczył się i rozwijał jak inne dzieci. Staje się to dla nas szczególną wskazówką. Zwyczajne, codzienne obowiązki, praca, troska o najbliższych nabierają nieprzemijającej wartości, jeśli zostają złączone z trudem Bożego Syna. Życie rodzinne staje się przestrzenią obecności Boga. On przez prostotę i zwyczajność swojego życia wskazuje nam drogę uświęcenia w zwyczajności, która nas otacza...
s. Jolanta Judyta Pudełko PDDM
