Skoro każdy umiera za swój grzech, dlaczego Bóg odebrał życie synowi Dawida za grzech ojca?

Z powyższym pytaniem wiąże się kwestia: co oznacza wyrażenie “za grzech”? Jeżeli przyjmie się zwykłe jego rozumienie: “z powodu tego, że ktoś zgrzeszył”, wówczas pytanie zawiera fałszywie sformułowany warunek: każdy umiera, z tego powodu, że sam zgrzeszył. Przecież nauka o grzechu pierworodnym wskazuje, że człowiek umiera przede wszystkim z powodu grzechu Adama: “Przez pierwszego człowieka śmierć przyszła na świat”.

Jednak właściwa część pytania ma sens, a sam tekst Biblijny wyraźnie wskazuje odpowiedź.

Wysłuchawszy przewrotnej przypowieści Natana (2 Sm 12,1-4), Dawid sam na siebie wydaje wyrok: “Na życie Boga, człowiek, który tego dokonał jest winien śmierci” (w.4). Ponieważ, w skutek karcącej mowy proroka (w. 6-12), Dawid wyznaje swój grzech (w.13a), więc prorok oznajmia, że Bóg odstępuje od wymierzenia kary (w. 13b), którą sam grzesznik uznał wcześniej za właściwą. Jednak sprawa nie kończy się na tym. Natan oznajmia: “Lecz dlatego, że owym czynem pobudziłeś wrogów Boga do wielkiej zniewagi, syn, który ci się narodzi, na pewno umrze” (w.14). W ten sposób objawiana jest prawda, że na wyrządzone zło moralne musi znaleźć się odpowiedź, gdyż w przeciwnym wypadku wywołuje ono kolejne zło moralne. Doskonałą odpowiedzią na zło będzie jednak dopiero Pascha Chrystusa. W przypadku Dawida odpowiedzią jest śmierć “jego krwi i jego kości”, zniszczenie jego życia w jego potomku, co dla Izraelity nie znającego nauki o zmartwychwstaniu ciał przy końcu czasu, było bliskoznaczne własnej śmierci.

Gdy narodzone dziecko choruje, Dawid umartwiając się błaga Boga o życie chłopca. Gdy dziecko umiera, król kończy umartwienia. Zdumionym sługom mówi: “Dopóki dziecko żyło, pościłem, i płakałem, gdyż mówiłem sobie: «Kto wie, może Bóg nade mną się ulituje i dziecko będzie żyło?» Tymczasem umarło. Po cóż mam pościć? Czyż zdołam je wskrzesić? Ja pójdę do niego, ale ono do mnie nie wróci” . Cała ta scena pokazuje przede wszystkim, że śmierć chłopca, jest karą spadającą na Dawida. Współczesnemu człowiekowi może wydawać się to straszne, gdyż, nawet jeżeli jest wierzący, uważa, że doczesne życie ludzkie ma wartość absolutną.

Trzeba bowiem pamiętać o trzech sprawach:

1. Bóg jest dawcą życia człowieka i to On nim do końca dysponuje wyznaczając jego kres. Bóg daje życie i je odbiera. Gdyby Bóg nie udzielił człowiekowi “tchnienia”, nie było by człowieka.

2. Śmierć nie jest tragedią, lecz koniecznością. Nie ważne jak długie jest życie. Co więcej krótkość życia może być zbawienna ze względu na zachowanie od odstępstwa, którego nie uniknęli np. inni potomkowie Dawida.

3. Sens niewinnej śmierci ludzi Starego Przymierza rozjaśnia Światło Życia, które w Paschę rozjaśniło mroki otchłani.

ODPOWIADAJĄC WPROST (na główną część pytania):

Bóg odebrał życie synowi Dawida za grzech ojca, ponieważ tak postanowił ukarać króla, aby poganie Go nie znieważali. W ten sposób Bóg objawia, w sposób stosowny do etapu rozwoju objawienia, prawdę aktualną we wszystkich czasach: każdy grzech musi znaleźć swoją odpowiedź. W świetle objawienia Nowego Przymierza okaże się, że pełną odpowiedzią będzie paschalna ofiara Syna Bożego złożona w pełnym posłuszeństwie Ojcu.

Jan Budzyński

"Scriptura crescit cum legente"
"Pismo rośnie wraz z czytającym je" (św. Grzegorz Wielki)

Każdy rozmiłowany w Słowie Bożym napotyka w Biblii fragmenty, które sprawiają mu trudność w interpretacji. Zachęcamy zatem wszystkich odwiedzających stronę Dzieła Biblijnego do zadawania pytań. Na każde pytanie odpowiedź zostanie udzielona w ciągu kilku dni, a następnie będzie ona opublikowana w sekcji "Pytania do Biblii".

Kliknij TUTAJ, żeby przesłać pytanie.