Św. Marcina z Tours (bp.)

(Narodowe Święto Niepodległości – 1918)

Ewangelia na II msze: Mt 25, 31-40

A Król im odpowie: „Zapewniam was: Wszystko, co zrobiliście dla jednego z tych najmniejszych moich braci, zrobiliście dla Mnie.”

Syn Człowieczy, który dokonuje sądu, przedstawiony jest jako Bóg i pasterz.  Opis Sądu Ostatecznego stanowi podsumowanie nauki Jezusa o miłości Boga i bliźniego. Chrystus sądzi bowiem w oparciu o miłości. Nagrodą zbawionych będzie królestwo Ojca.  Zostało ono przygotowane przez Niego już na początku świata. Odwieczny plan Boży zrealizuje się jednak dopiero podczas Sądu Ostatecznego.  Życie wieczne będzie uczestnictwem w życiu samego Boga.  Los potępionych, opisywany dotąd jako przebywanie w mrocznym miejscu, gdzie będzie płacz i zgrzytanie zębów (Mt 7, 43.45.47; 8, 12; 24, 51; 25, 30), teraz został przedstawiony jako kara ognia wiecznego.  Nie może chodzić o ogień materialny, gdyż szatan i jego aniołowie, którzy także zostali skazani na ogień wieczny, są duchami i nie mogą cierpieć fizycznie.  Ogień symbolizuje więc tutaj kary duchowe (Jr 7, 31; Łk 10, 24; 2Tes 1, 8; Jk 3, 6; Ap 14, 10; 19, 20). Tak więc pełnienie dzieł miłości lub zaniechanie ich jest decydowaniem o swoim wiecznym losie.  Każdy człowiek będzie miał szansę zdania sprawy ze swojej postawy miłości. Kryterium oceny będzie stosunek do najmniejszych braci (w. 40), tj. najbardziej potrzebujących.  Jezus utożsamia się z  nimi, dlatego każdy ludzki czyn dosięga swymi skutkami nie tylko człowieka, ale i samego Chrystusa.