piątek, 20 marca 2009

Nowe przykazanie (Mk 12,28b-34)

            Zdarza się, że w natłoku spraw do załatwienia, zatrzymujemy się na chwilę i pytamy: „Co właściwie jest najważniejsze?”. Pytanie to pozwala stworzyć jakąś hierarchię spraw czy obowiązków fundamentalnych i odróżnić je od tych mniej ważnych. Wydaje się brak takiej hierarchii jest jednym z powodów zagubienia współczesnego człowieka.

          Chrystus nie pozostawia wątpliwości, co jest najważniejsze w życiu: miłować Boga i bliźniego. Nim jednak człowiek usłyszał przykazanie „Będziesz miłował”, Bóg najpierw obdarzył go miłością. Ludzka miłość jest odpowiedzią na uprzedzającą nas miłość Boga.

          W odpowiedzi udzielonej uczonemu w Piśmie Chrystus nawiązuje do znanych ze Starego Przymierza nakazów: o miłości Boga mówi tekst Pwt 6,5, zaś o miłości bliźniego Kpł 19,18. Jezus ogłasza jednak nowe przykazanie. Na czym polega owa nowość? Najpierw na ścisłym powiązaniu dwu odrębnych przykazań Starego Testamentu. Dla chrześcijanina nie miłości Boga bez miłości bliźniego i odwrotnie. Św. Jan stwierdza: „Jeśliby ktoś mówił: «Miłuję Boga», a brata swego nienawidził, jest kłamcą, albowiem kto nie miłuje brata swego, którego widzi, nie może miłować Boga, którego nie widzi” (1 J 4,20). Nowość nakazu miłości polega także na tym, iż to sam Chrystus staje się miarą miłości: mamy miłować tak, jak On nas umiłował (por. J 15,12). W Nowym Testamencie miłość bliźniego przybiera również charakter uniwersalny: o ile w Prawie Mojżeszowym nienawiść wobec nieprzyjaciela była czymś normalnym, o tyle chrześcijanie stają wobec nakazu miłości wrogów i prześladowców (por. Mt 5, 43-44). Miłość, do której wzywa Chrystus wyrasta ponad ludzką zdolność kochania, dlatego podmiotem nowego przykazania jest „nowy człowiek w Chrystusie”, wyzwolony z grzechu i przemieniony łaską.