Zmiłuj się nade mną, Boże,

w łaskawości swojej,

w ogromie swej litości

zgładź moją nieprawość.

Obmyj mnie zupełnie

z mojej winy

i oczyść mnie

z grzechu mojego.

Ps 51, 3-4 – psalm responsoryjny

Powyższe słowa, które wyrażają ufne błaganie o Boże miłosierdzie, otwierają słynny Psalm Miserere (Ps 51).

Psalmista, świadomy swego grzechu, wypowiada przed Bogiem swą wiarę w Jego „łaskawość” i „ogrom litości”. W powyższych słowach Psalmu 51 mamy zatem do czynienia z dwuwymiarową postawą żałującego grzesznika: Po pierwsze, uznaje popełniony przez siebie grzech i nazywa go „swoim”, po drugie, pełen ufności ze swoją niedolą zwraca się do Boga.
Jan Paweł II w następujący sposób komentował słowa Psalmu 51.: „Wreszcie znajdujemy w Miserere mocno zakorzenione przekonanie o Bożym przebaczeniu, które «wymazuje grzechy, obmywa i oczyszcza» grzesznika (por. ww. 3-4), a nawet przemienia w nowe stworzenie, obdarzone odnowionym duchem, językiem, wargami i sercem (por. ww. 14-19). Nawet «choćby [nasze] grzechy — twierdziła św. Faustyna Kowalska — były jak noc czarna! Miłosierdzie Boże mocniejsze jest niż nędza nasza. Jednego trzeba, aby grzesznik uchylił choć trochę drzwi serca swego... resztę już Bóg dopełni... Wszystko ma swój początek w Twoim Miłosierdziu i Twym Miłosierdziu się kończy».”

Ufajmy Bożemu miłosierdziu!

Ks. Grzegorz Domański