Deszcz obfity zesłałeś,

Boże, Tyś orzeźwił

swoje znużone dziedzictwo.

Ps 68, 10 – psalm responsoryjny

Psalmista wychwala Boga, który kroczy na czele swego narodu poprzez wielkie wydarzenia historii zbawienia.

Symbol deszczu jest szczególnie wymowny w kulturach obszarów pustynnych, gdzie wyjątkowo wyraźnie daje się odczuć życiodajną jego siłę. W Starym Testamencie wielokrotnie spotykamy motyw deszczu jako znak Bożego błogosławieństwa: Tam, gdzie pada deszcz, tam też powstaje życie.
Powyższe słowa Psalmu 68. odnoszą się do wędrówki Izraela przez pustynię ku ziemi obiecanej, kiedy to Jahwe zsyła orzeźwiający deszcz na ziemię i znużonych wędrowców. Deszcz ten jest obfity, jak obfita jest łaskawość i miłość Boga wobec swego ludu.
Ludem pielgrzymującym do nowej ziemi obiecanej jest wspólnota Kościoła. Bóg na czele tego ludu kontynuuje triumfalny pochód poprzez wieki i przeróżne zawirowania historii świata. On jest zawsze zwycięzcą. Aktualny pozostaje też obraz życiodajnego i obfitego deszczu: Bóg ciągle zsyła na swój lud życiodajne łaski. W Kościele możemy czerpać z obfitości Bożej dobroci i miłości.

„Dziękujcie Panu, bo jest dobry, bo Jego łaska trwa na wieki” (Ps 118, 1).

Ks. Grzegorz Domański