„Jezusie, Synu Dawida,

ulituj się nade mną!”

Łk 18, 38. 39 – ewangelia mszalna

Są to słowa wołania niewidomego pod Jerychem dwukrotnie skierowane przez niego do przechodzącego Jezusa.

Wołanie niewidomego, którego znamy z Ewangelii Marka jako Bartymeusza, nie jest tylko zwykłą prośbą o pomoc, lecz zawiera w sobie wyznanie wiary: Niewidomy dwa razy z niezwykłym uporem „proklamuje” Jezusa „Synem Dawida”. Tym samym wyznaje on wiarę w Jego mesjańskość. To właśnie dzięki tej wierze zostaje uzdrowiony (Łk 18, 42). Uzdrowienie to jednak sięga głębiej i nie polega tylko na uleczeniu oczu. Dar, który otrzymał niewidomy, polega przede wszystkim na tym, że poszedł on za Jezusem „wielbiąc Boga” (Łk 18, 43).

Jeśli byłeś ślepy i ciemny (Łk 18,35), rozjaśnij swe oczy, byś snadź nie zasnął śmiertelnie. „W światłości Pańskiej oglądaj światło“ (Ps 35,10). (św. Grzegorz z Nazjanzu)

Ks. Grzegorz Domański