POTĘGA BIBLII (CZĘŚĆ 8.): BIBLIA, CZYLI KSIĘGA ŚWIĘTA

(opublikowano: "Nowy Łowiczanin" nr 9 [27. lutego 2020], s . 19)

Do tej pory w cyklu „Potęga Biblii” była mowa o literackiej i historycznej stronie Biblii, uwzględniając złożony proces spisywania, bogactwo języków oryginalnych czy tradycję przekładów. Należy jednak pamiętać, że jest to przede wszystkim księga święta. Za taką jest uznana zarówno w judaizmie (Stary Testament), jak i chrześcijaństwie (Stary i Nowy Testament). Dlatego równoznacznym określeniem Biblii jest Pismo Święte.

Każda religia ma księgę, która staje się podstawą jej wiary i moralności. Dzięki niej zostają wyznaczone i uzasadnione reguły, które stanowią o treści danej religii, oraz podane normy postępowania. Świętość takiej księgi wskazuje ponadto na jej pochodzenie, ale także na cel, jaki spełnia w społeczności, która przyjmuje ją z wiarą i z szacunkiem odczytuje.

Stary Testament jest uznany w judaizmie i chrześcijaństwie za objawiony przez Boga, napisany pod Jego natchnieniem i święty. Dlatego ma on charakter normatywny, a więc to, co jest, w nim napisane należy przyjąć z wiarą jako pewne zarówno w aspekcie nauczania dogmatycznego, jak i moralnego. Księgi Starego Testamentu podkreślają przede wszystkim, że jest jeden Bóg. Ta prawda wypływa już od pierwszego wersetu Biblii: „Na początku Bóg stworzył niebo i ziemię” (Rdz 1,1). W przeciwieństwie do innych eposów kosmogonicznych, w których świat wyłania się na skutek bardzo brutalnej walki pomiędzy bóstwami (np. w mezopotamskim eposie Enuma elisz Marduk rozcina na pół swą pramatkę Tiamat i z jej ciała tworzy niebo i ziemię), poemat o stworzeniu świata (Rdz 1,1–2,4a) jednoznacznie pokazuje, że jest on w całości dziełem tylko Boga. Tę prawdę przypominali przede wszystkim prorocy (np. Izajasz). Dlatego podstawowym wyznaniem wiary w Starym Testamencie jest słynny tekst Szema Israel: „Słuchaj, Izraelu, Pan, Bóg nasz, jest Panem jednym” (Pwt 6,4). Ponadto, Bóg jest ukazany jako wybawiciel z niewoli. Normatywność Starego Testamentu w zakresie moralności wyraża się przede wszystkim w Dekalogu (Wj 20 i Pwt 5).

Dla chrześcijan jeszcze większe znaczenie ma Nowy Testament, a to dlatego że jest w nim pełnia objawienia, jakiego Bóg udzielił ludziom. Według Apostołów i Ewangelistów nauką godną wiary i całkowitego przyjęcia jest prawda, Jezus Chrystus jest jedynym Zbawicielem. On przyszedł na świat, aby uwolnić grzeszników od kary wiecznej (1Tm 1,15). Dokonało się to przez Jego śmierć i zmartwychwstanie. Tak objawiła się miłość Boga do ludzi (J 3,14). To jest główna prawda wiary, jaką przekazuje Nowy Testament. W aspekcie nauczania moralnego podstawą jest przykazanie miłości, obejmującej także nieprzyjaciół (Mt 5,44). Normą chrześcijańskiego postępowania są także tzw. złota reguła postępowania: „Wszystko to, co byście chcieli, aby wam ludzi czynili, i wy im czyńcie” (Mt 7,12).

Ukazanie prawdy o Bogu i człowieku oraz drogi do zbawienia jest celem Biblii.

ks. Mariusz Szmajdziński