ks. Andrzej Najda

Kościół to…

Przeżywana dziś Uroczystość rocznicy poświęcenia własnego Kościoła kieruje nasz wzrok i myśli ku naszej parafialnej świątyni. Przychodzimy tu w niedziele, w święta i nierzadko w dni powszednie, aby podczas Mszy świętej, nabożeństw i na prywatnej modlitwie oddawać chwałę Bogu, dziękować Mu za otrzymane łaski, przepraszać Go za popełnione grzechy i prosić o błogosławieństwo, zdrowie, pomoc i światło na ścieżkach życia. Rocznica poświęcenia świątyni to niejako wspomnienie jej chrztu, a więc dnia, w którym ten dom stał się domem Bożym, to znaczy został wyłączony z użytku ogólnego i oddany wyłącznie Bogu, aby On zamieszkał w nim w Najświętszym Sakramencie.

Dzisiejsza uroczystość prowokuje nas również do tego, by pomyśleć poważnie o Kościele. Chodzi przy tym nie tylko o ten mój parafialny Kościół, do którego przychodzę na modlitwę, z którym jestem związany, z którego jestem dumny i o który powinienem się troszczyć, ale także o Kościół jako wspólnotę, lud Boży, który tworzymy my wszyscy, wierzący w Chrystusa. Chcemy na nowo uświadomić sobie, czym jest Kościół. To szczególnie ważne w obecnym czasie, w którym coraz częściej znieważa się i dyskryminuje chrześcijan i mniej lub bardziej otwarcie toczy się walkę z Kościołem w mediach i w życiu publicznym, malując jego jednostronny, negatywny obraz. Czym naprawdę jest Kościół i do czego zobowiązuje nas przynależność do Kościoła, wyjaśnia nam św. Paweł w Pierwszym Liście do Koryntian (1 Kor 3,9b-11.16-17).

1. Wy jesteście „uprawną rolą Bożą” (1 Kor 3,9b)

Apostoł przypomina Koryntianom i nam wszystkim, że chrześcijanie należą do Boga, są Jego uprawną rolą. Jako rola uprawna powinni wierzący w Chrystusa wydawać plony, rodzić dobre owoce uczynków miłości Boga i bliźniego. Tę rolę należy uprawiać, aby mogła wydawać plony i aby były one jak największe. We wspólnocie Kościoła korynckiego zajmowali się tym Paweł i Apollos. Obydwaj jako słudzy (1 Kor 3,5: diakonami) pracowali na rzecz wspólnoty. Paweł siał, Apollos podlewał, ale to „Bóg dał wzrost” (1 Kor 3,6). Dziś rolę Bożą uprawiają następcy apostołów – biskupi i ich współpracownicy, kapłani. W pracę na roli Bożej angażuje się też wielu świeckich, którzy wypełniają funkcje służebne wobec wspólnoty. Każdy wierzący winien dołożyć starań, aby ta „uprawna rola Boża” wydawała jak najlepsze, najobfitsze plony.

2. Wy jesteście „Bożą budowlą” (1 Kor 3,9b)

Posługując się językiem metaforycznym, Paweł poucza również tutaj, że wierzący w Chrystusa należą do Boga, są Jego budowlą. Każdą budowlę wznosi się na jakimś fundamencie. „Boża budowla”, którą stanowią chrześcijanie, postawiona została na fundamencie, którym jest Jezus Chrystus (1 Kor 3,11). Ten fundament jest ostateczny i nie może być mowy o jakimś innym fundamencie. Jezus Chrystus stanowi bowiem treść apostolskiego przepowiadania i miarę budowania wspólnoty. Paweł – jako „roztropny budowniczy” – położył fundament pod wspólnotę koryncką, uczynił to według danej mu łaski Bożej. Kto inny buduje dalej (1 Kor 3,10). Ta „Boża budowla” nie jest jeszcze ukończona, ona ciągle wzrasta. Chrześcijanie, którzy są kamieniami, cegiełkami w tej budowli mają przyczyniać się do jej dalszego wzrostu i pamiętać, że fundamentem ich jest Jezus Chrystus.

3. Jesteście „świątynią Boga” (1 Kor 3,16)

W formie pytania określa Paweł wspólnotę Kościoła korynckiego mianem świątyni Boga (por. 1 Kor 6,19). Kościół jest więc wyłączną i nienaruszalną własnością Boga. Apostoł przypomina o świętości chrześcijan związanej z zamieszkiwaniem w nich Boga, który obecny jest w nich przez Ducha Świętego. Wspólnota Kościoła stanowi mieszkanie Ducha Świętego i poprzez to miejsce działania Boga w Duchu Świętym (por. 1 Kor 14,23-25). W Kościele można doświadczyć rzeczywistości Bożej. Paweł ostrzega też wyraźnie przed niszczeniem tej świątyni i przed działaniem na jej szkodę. Kościół jest bowiem miejscem obecności Boga w świecie. Apostoł wzywa również wszystkich wierzących w Chrystusa do troski o ich świętość, do odpowiedzialności za Kościół i do zachowania jedności.

4. Aplikacja

Uroczystość rocznicy poświęcenia własnego Kościoła zachęca nas do dziękczynienia za dar wiary i przynależności do Kościoła – wielkiej rodziny Ludu Bożego. Przypomina nam także o odpowiedzialności za Kościół, zarówno ten materialny, jak i duchowy. To od nas, od naszej postawy, zachowania i podejmowanych działań i wyborów zależy to, jak będziemy postrzegani i oceniani przez innych. Włączmy się aktywnie w trud budowania wspólnoty Kościoła. Pamiętajmy, że Kościół, jak trafnie mówią o nim słowa piosenki religijnej, „to nie tylko dom z kamieni i złota. Kościół żywy i prawdziwy to jest serc wspólnota”.