Widzialne Dary
niewidzialnej Trójcy

Niewidzialny Bóg objawia się w widzialny sposób. Słowo Boże wskazuje nam dzisiaj trzy, jakże ważne znaki Jego widzialnej obecności: pochodzące od Boga Ojca doskonałe Prawo wolności, objawiona w osobie Jezusa miłość przemieniająca grzeszników-śmiertelników oraz braterska wspólnota Kościoła napojona przez Ducha Świętego darem jedności.

1. Zstępujące od Boga i Ojca doskonałe Prawo wolności.

Mojżesz spotyka Boga, który przechodzi przed Jego oczyma. Woła wówczas: "Jahwe, Jahwe, Bóg miłosierny i litościwy, cierpliwy, bogaty w łaskę i wierność”. Równocześnie trzyma w swoich rękach kamienne tablice. Wyciosał je na nowo jak pierwsze, które rozbił na widok bałwochwalstwa, gdy zstępował z góry Synaj od Boga, gdzie je otrzymał. Wołanie i tablice z Dekalogiem, prawem Przymierza. Wymowne zestawienie – to właśnie dar Dziesięciu Słów jest najwymowniejszym znakiem Obecności Boga – znakiem „Jahwe”, czyli Boga, którego imię oznacza „Jestem tu”, aby was wyzwolić z niewoli. Lub, któremu Mojżesz przekazuje Dziesięć Słów będzie doznawał na co dzień tej wyzwalającej obecności miłosiernego Boga. Z perspektywy Nowego Testamentu jest to Bóg Ojciec – bogaty w miłosierdzie. A Dziesięć Słów ma swe rozwinięcie w doskonałym prawie wolności – w Ewangelii. Jak pisze św. Jakub do pierwszych chrześcijan:

Każde dobro, jakie otrzymujemy, i wszelki dar doskonały zstępują z góry, od Ojca świateł, u którego nie ma przemiany ani cienia zmienności. (...) Odrzućcie przeto wszystko, co nieczyste, oraz cały bezmiar zła, a przyjmijcie w duchu łagodności zaszczepione w was Słowo, które ma moc zbawić dusze wasze. (...) Kto zaś pilnie rozważa doskonałe Prawo, Prawo wolności, i wytrwa w nim, ten nie jest słuchaczem skłonnym do zapominania, ale wykonawcą dzieła; wypełniając je, otrzyma błogosławieństwo. (...) Religijność czysta i bez skazy wobec Boga i Ojca wyraża się w opiece nad sierotami i wdowami w ich utrapieniach i w zachowaniu siebie samego nieskalanym od wpływów świata (Jk 1,17.21.25.27).

2. Jednorodzony Syn Boży, który stał się człowiekiem, i niesie grzesznikom boskie życie.

Ewangelia stawia nam przed oczami największy Znak i Dar Boży – Jezusa Chrystusa. Tak bowiem Bóg umiłował świat, że Syna swego Jednorodzonego dał. Ewangelista Jan podkreśla, że w prawdziwym człowieku, Jezusie z Nazaretu przychodzi do ludzi Jednorodzony Syn Ojca i przynosi im najbardziej potrzebny dar – życie nie podlegające śmierci. Podobnie jak Prawo wolności (Dekalog i Ewangelia) tak i Jezus Chrystus jest Bożym darem dla ludzi całej ziemi: wszystkich czasów, wszystkich języków i narodów. Każdy, kto w Niego wierzy, nie zginie, ale ma życie wieczne (J 3,16). Boskie życie, które niesie Jezus, to dowód miłości Boga Ojca – do każdego człowieka:

W tym objawiła się miłość Boga ku nam, że zesłał Syna swego Jednorodzonego na świat, abyśmy życie mieli dzięki Niemu. W tym przejawia się miłość, że nie my umiłowaliśmy Boga, ale że On sam nas umiłował i posłał Syna swojego jako Ofiarę usuwającą nasze grzechy (1 J 4,9-10).

Grzech pierworodny i każdy inny grzech człowieka to droga ku śmierci – miłość objawiona w Jezusie usuwa je wszystkie i otwiera drogę do życia w Miłości, do boskiego życia. Równie stanowczo zapewnia nas św. Paweł, ucząc o miłości Boga do grzeszników: On, który nawet własnego Syna nie oszczędził, ale Go za nas wszystkich wydał, jakże miałby wraz z Nim i wszystkiego nam nie darować? (Rz 8,32).

3. Dar jedności w braterskiej wspólnocie Kościoła.

Ten z kolei znak Obecności Boga na ziemi ukazany nam został przez św. Pawła we fragmencie kończącym Drugi List do Koryntian, a stanowiący treść dzisiejszego drugiego czytania. Apostoł pozdrawia chrześcijan w Koryncie, przywołując im na pamięć najważniejsza prawdę o Kościele. Nazywa ich braćmi, podkreślając tym samym, że nie są rywalami, konkurentami albo zwalczającymi się ugrupowaniami. W braterskiej wspólnocie dominuje duch radości, dążenia do doskonałości według wzoru zostawionego przez Chrystusa, jednomyślność, pokój i miłość. Tak ukształtowana wspólnota cieszy się darem jedności, który pochodzi od Ducha Świętego. Można powiedzieć, że taki właśnie Kościół jest znakiem obecności i działania Ducha Świętego. Bóg, który jest Wspólnotą Osób objawia się dzisiaj pod postacią radosnej i zjednoczonej więzami miłości braterskiej wspólnoty chrześcijańskiej – ona stanowi mieszkanie Boga przez Ducha (Ef 2,22). Rzecz jasna tylko taka wspólnota, która jest napojona jednym Duchem (por. 1 Kor 12,13; lepiej tłumaczyć: „u-pojona”). We wspólnocie tej łatwo da się zauważyć boskie dary Ducha: „miłość, radość, pokój, cierpliwość, uprzejmość, dobroć, wierność, łagodność, opanowanie” (Ga 5,22n).

Aktualizacja

Wszystkie trzy Dary tworzą harmonijną całość: Ewangelia jako Prawo wolności – miłość Chrystusa przemieniająca grzesznika – Kościół żyjący mocą Ducha. Dobrze oddaje tę prawdę rzeźba umieszczona w sanktuarium miłosierdzia Bożego w Łagiewnikach: bezlistne drzewo poruszane wiatrem Ducha Świętego, ogarniające tabernakulum i przyciągające uwagę zebranych wiernych – wolność, miłość, wspólnota. Każdy chrześcijanin i każda wspólnota parafialna ma szansę być podobną całością – wolności, miłości i wspólnoty. Oby każdy (i każda wspólnota) dał się inspirować Wiatrowi wiejącemu z Ewangelii wolności; oby płonął ogniem miłości zapalonym przez Jezusa na krzyżu; oby wydawał owoce budując mocą Ducha radosną jedność we wspólnocie swojego Kościoła. W ten sposób wolny, żyjący miłością i zjednoczony z innymi chrześcijanin będzie przekonującym znakiem aktywnej obecności jednego Boga – w trzech Osobach.

ks. Henryk Witczyk