Tekst grecki i polski

Najważniejsze słowa greckie

• κύριος [kyrios] – „pan”. Oznacza właściciela albo osobę, która ma prawo dysponowania czymś lub kimś, posiadającą pewną władzę. Termin ten może być stosowany ogólnie („władca”, „właściciel”), albo służyć jako tytuł honorowy wobec władców i przełożonych. W szczególności od czasów Septuaginty odnoszony jest do jedynego Boga, zaś w Nowym Testamencie do Mesjasza – Jezusa.
• πρόσωπον [prosōpon] – „twarz”, ale też wyraz twarzy, wygląd zewnętrzny (także przedmiotów martwych). Drugie znaczenie tego terminu to „osoba”. Jest bardzo często używany w rozmaitych wyrażeniach, czego przykład można odnaleźć w wersecie 22: ἀγνοούμενος τῷ προσώπῳ [agnoumenos tō prosōpō], „nie znając twarzą”, a więc osobiście.
• δοξάζω [doxazō] – „otaczać chwałą, wielbić”. Ten czasownik pochodzi od rzeczownika δόξα [doxa], „chwała”, „majestat”, ale też „przepych” i „rozgłos”. W swoim pierwszym znaczeniu („otaczać chwałą”) oznacza odziewanie w majestat, dodawanie komuś splendoru; drugie znaczenie („wielbić”) odnosi się raczej do rozgłaszania czyjejś chwały, rozszerzania sławy.

Biblię Biblią wyjaśniać

• Kol 1,9-14: „Przeto i my od dnia, w którym to usłyszeliśmy, nie przestajemy za was się modlić i prosić [Boga], abyście – przez całą mądrość i duchowe zrozumienie – doszli do pełnego poznania Jego woli, by już postępować w sposób godny Pana, ku pełnemu [Jego] upodobaniu, wydając owoce wszelkich dobrych czynów i wzrastając przez głębsze poznanie Boga. Niech potęga Jego chwały w pełni umacnia was we wszelkiej cierpliwości i stałości. Z radością dziękujcie Ojcu, który was uzdolnił do uczestnictwa w dziale świętych w światłości. On to uwolnił nas spod władzy ciemności i przeniósł do królestwa swego umiłowanego Syna, w którym mamy odkupienie – odpuszczenie grzechów”.
• Łk 5,24-26: „Otóż żebyście wiedzieli, że Syn Człowieczy ma na ziemi władzę odpuszczania grzechów – rzekł do sparaliżowanego: Mówię ci, wstań, weź swoje łoże i idź do domu! I natychmiast wstał wobec nich, wziął łoże, na którym leżał, i poszedł do swego domu, wielbiąc Boga. Wtedy zdumienie ogarnęło wszystkich; wielbili Boga i pełni bojaźni mówili: Przedziwne rzeczy widzieliśmy dzisiaj”.

Komentarz biblisty

• Święty Paweł ogromną wagę przykłada do jedności wspólnoty Kościoła, która jest zewnętrznym znakiem jedności głoszonej Ewangelii, otrzymanej od jedynego Pana, Jezusa Chrystusa. Już we wcześniejszych fragmentach Listu Apostoł podkreślał, że to od Niego otrzymał Dobrą Nowinę, którą głosi, oraz jej pełną zgodność z tym, czego nauczają pozostali apostołowie. Zewnętrznym znakiem tej jedności był moment zapoznania się z Kefasem. W dalszej części (w. 19) mowa jest o jeszcze jednym spotkaniu: z Jakubem, bratem Pańskim, stojącym na czele Kościoła w Jerozolimie, wywodzącego się spośród nawróconych Żydów. Spotkanie Pawła z Jakubem to symboliczna jedność dwóch „nurtów”: chrześcijan wywodzących się z pogaństwa i z judaizmu.
  Autor Listu podkreśla więź uczniów Chrystusa, która istnieje nawet wtedy, gdy nie mieli okazji do osobistego spotkania. Przez długi czas taka sytuacja panuje między Apostołem Narodów a „Kościołami chrześcijańskimi w Judei”. Jedynym źródłem informacji o działalności ewangelizacyjnej są wieści przekazywane przez osoby trzecie. W rzeczywistości istotna jest tylko jedna informacja, jaka do nich dociera: „ten, co dawniej nas prześladował, teraz jako Dobrą Nowinę głosi wiarę, którą ongiś usiłował wytępić” (w. 23). Naturalną odpowiedzią wspólnoty Kościoła na taką wiadomość jest wielka radość, która wyraża się w uwielbieniu Boga. To praktyczny wyraz realizacji obrazu, jaki święty Paweł przekazał w jednym ze swoich listów: „gdy jednemu członkowi okazywane jest poszanowanie, współradują się wszystkie członki” (1Kor 12,26).
  Ta radość wyraża się w oddaniu chwały Bogu – chrześcijanie wiedzą, że czymś niewłaściwym byłoby wysławianie nawróconego Pawła i podjętego przez niego trudu ewangelizacji. Łaska nawrócenia i powołania to przede wszystkim dar Boga, na który człowiek odpowiada swoim życiem i zaangażowaniem, ale źródłem zawsze pozostaje Pan i to jemu należy się wdzięczność: „Dziękujcie zawsze za wszystko Bogu Ojcu” (Ef 5,20).
  Czy potrafię cieszyć się szczęściem i sukcesami drugiego człowieka?
  Czy nie zazdroszczę bliźniemu łaski Bożej?
  Czy dziękuję Bogu za dobro jakie spotyka mnie i moich bliskich?
  
  Modlitwa
  Niech będzie błogosławiony Bóg i Ojciec Pana naszego Jezusa Chrystusa, On napełnił nas wszelkim błogosławieństwem duchowym na wyżynach niebieskich – w Chrystusie. W Nim bowiem wybrał nas przed założeniem świata, abyśmy byli święci i nieskalani przed Jego obliczem. Z miłości przeznaczył nas dla siebie jako przybranych synów przez Jezusa Chrystusa, według postanowienia swej woli, ku chwale majestatu swej łaski, którą obdarzył nas w Umiłowanym (Ef 1,3-6).

Ojcowie Kościoła

• „Nie mówię nic szczególnego, nie szukam paradoksów, lecz jako uczeń Apostołów jestem nauczycielem narodów, a to, co sam otrzymałem, przekazuję wiernie wszystkim, którzy pragną być uczniami prawdy. Któż bowiem właściwie pouczony i na nowo zrodzony przez łaskawość Słowa, nie starałby się poznać jak najlepiej tej nauki, jaką Słowo jasno wyłożyło swoim uczniom?
  Im to Słowo objawione objawiło prawdę, a mówiło otwarcie. Nie  rozumiane przez niedowiarków, objawiło wszystko swoim uczniom, którzy uznani przez Nie za wiernych dostąpili poznania tajemnic Ojca. Dlatego Bóg posłał Słowo, by światu się objawiło, a wzgardzone przez własny lud, głoszone przez Apostołów, znalazło wiarę wśród narodów. On, który był od początku, objawił się jako nowy, okazał się pradawnym i rodzi się zawsze młody w sercach świętych. On, wieczny, dziś uznany jest Synem.
  Przez Niego bogaci się Kościół, a łaska rozkwita się i mnoży się w świętych. Daje ona zrozumienie, odsłania tajemnice, zwiastuje stosowne pory, raduje się z wiernych, którzy zobowiązań wiary nie łamią i nie przekraczają granic wytyczonych przez Ojców.
  I oto wszędzie sławi się poszanowanie prawa, znajduje uznanie misja proroków, umacnia się wiara w Ewangelię, zachowana jest nauka Apostołów, a łaska Kościoła raduje się głośno. Nie zasmucaj tej łaski, a poznasz tajemnice, jakie Słowo mówi, kiedy zechce i przez kogo Mu się spodoba. Słowo skłoniło nas bowiem swoją wolą i rozkazem, abyśmy wszystko to z wielką starannością tu przedstawili, my zaś dzielimy się z wami pełni miłości do owych prawd objawionych” (List do Diogneta XI, 1-9; tłum. A. Świderkówna).

Biblia w sztuce