Wypłyń na głębię...

Iz 6,1-2a.3-8; Ps 138; 1 Kor 15,1-11; Łk 5,1-11

Świadczenie o Bogu, który jest tajemnicą, przerasta nasze możliwości. A jednak Bóg wzywa słabych i grzesznych ludzi, aby odważyli się przekraczać bariery swego lęku, słabości, ograniczeń. Potrzeba zaufać, że Ten który nas wzywa, poprowadzi nas po bezkresnej głębi wiadomymi sobie drogami...

Pierwsze Czytanie

Poruszający obraz powołania proroka Izajasza staje się jednocześnie próbą wyrażenia ludzkimi słowami tajemnicy nieogarnionego Boga. Choć nie jest możliwe, aby oddać prawdę o istocie Boga, to autor natchniony posłużył się pełnym grozy i tajemnicy obrazem Króla, otoczonego chwałą i czcią istot niebieskich. Taki obraz Boga wzmaga w człowieku postawę uwielbienia, ale również trwogę i poczucie własnej niegodności. Bóg sam oczyszcza proroka i uzdalnia go do spełnienia powierzonej mu misji. To, co się liczy najbardziej w oczach Bożych, to wolna decyzja człowieka: „oto ja, poślij mnie...”

Drugie Czytanie

Apostoł jest świadkiem, który przekazuje własne doświadczenie wiary. Jego podstawę stanowi prawda o zbawczej śmierci i zmartwychwstaniu Jezusa Chrystusa. Świadkowie Chrystusa stają się jasnymi światłami, dla następnych pokoleń. Zawierzenie ich słowu i doświadczeniu pozwala wspólnocie Kościoła wzrastać w odkrywania tajemnicy Boga i Jego dzieła miłości dokonanego w Chrystusie. Powołanie apostolskie świętego Pawła jest dla nas wyraźnym znakiem, że Bóg wybiera kogo chce. On nawet z zawziętego prześladowcy potrafi uczynić najwierniejszego głosiciela swego Słowa.

Ewangelia

Kolejne opowiadanie Łukasza znów zwraca uwagę na zgromadzonych wokół Jezusa ludzi, którzy chcą Go słuchać. Jest to nieokreślony tłum, który napiera, oczekuje na nowe niezwykłe zdarzenia oraz na słowa, które padną z ust Jezusa. Zdarzenie ma miejsce nad Jeziorem Genezaret, które tu Ewangelista wspomina po raz pierwszy. Jest ono również miejscem doświadczenia próby, niemocy i słabej wiary (Łk 8,22nn); objawia przywiązania i skłonność do ludzkich zabezpieczeń (Łk 8,33nn). W opisach innych Ewangelistów, to właśnie w pobliżu tego Jeziora ma miejsce rozmnożenie chleba (Mt 15,29); uzdrawianie (Mk 6,53) oraz spotkanie ze Zmartwychwstałym i przekazanie prymatu (J 21). Jezioro jest miejscem pracy rybaków, o czym wspominają też inni Ewangeliści (Mt 4,18; Mk 1,16). Jezus wykorzystuje moment niepowodzenia rybaków i czyni z jednej z łodzi swoją „ambonę”, z której naucza. Łódź, która wydaje się bezużyteczna staje się „przekaźnikiem” Bożego Słowa, a w przyszłości będzie również stanowić symbol Kościoła. To właśnie stamtąd Jezus kieruje swe Słowo do tych, którzy są poza łodzią, stoją na brzegu.

Następnie Jezus zwraca się do Piotra, do którego należy łódź. To on ma wyprowadzić łódź wraz z towarzyszami na głębię. To jest zadanie tego, który przewodzi, jest liderem. Cała wspólnota Natomiast ma zarzucić sieci. Według nauczania Ojców jest to obraz Kościoła, który swoją apostolską działalnością wydobywa ludzi z otchłani i głębin zła. Jednak polecenie Jezusa budzi szereg wątpliwości. Jedynym argumentem jest SŁOWO Jezusa. Piotr doświadcza, że jest to Słowo pełne mocy, żywe i działające. To Słowo Jezusa posiada władzę nad złem, chorobami i niemocą (Łk 4,31-44). Dlatego choć u Piotra zauważa się jeszcze bardzo wiele niepewności, rodzi się posłuszne „tak”. Dar Pana okazuje się być hojny ponad miarę i przekracza wszelkie ludzkie oczekiwania!

\Doświadczając mocy Boga, Piotr odkrywa swoją ludzką słabość. Kiedy objawia się Bóg, człowiek również odkrywa pokorną prawdę o swojej kondycji. Piotr czuje się niegodny, aby przyjąć dar, aby być blisko Jezusa. Doświadczenie Piotra staje się dla niego nowym początkiem. Piotr i jego towarzysze zostają w tej sytuacji wezwani do nowych zadań, ale przede wszystkim rozpoczynają nowy etap swojego życia, kroczenia za Jezusem. „Wyłowiony” przez Jezusa z odmętów własnej słabości Piotr, będzie następnie łowił innych.

S. Jolanta Judyta Pudełko PDDM