Modlitwa Jezusa
1 Po tych słowach Jezus podniósł swoje oczy ku niebu i powiedział: „Ojcze, nadeszła godzina. Obdarz chwałą swego Syna, aby i Syn Ciebie obdarzył chwałą. 2 Przekazałeś Mu władzę nad wszystkim, co żyje, aby On dał życie wieczne wszystkiemu, co Mu dałeś. 3A życie wieczne polega na tym, aby wszyscy poznali Ciebie, jedynego, prawdziwego Boga i Tego, którego posłałeś – Jezusa Chrystusa. 4 Ja obdarzyłem Cię chwałą na ziemi przez wypełnienie dzieła, które Mi zleciłeś do wykonania. 5 Teraz zaś Ty, Ojcze, obdarz Mnie u siebie tą chwałą, jaką miałem u Ciebie przed zaistnieniem Świata. Objawiłem Twoje imię ludziom, których Mi dałeś ze świata. Należeli do Ciebie, lecz dałeś Mi ich, a oni zachowali Twoją naukę. 7 Teraz wiedzą, że wszystko, co Mi dałeś, pochodzi od Ciebie oraz że przekazałem im naukę, jaką Ty Mi przekazałeś. Oni ją przyjęli i naprawdę poznali, że przyszedłem od Ciebie. Uwierzyli też, że to Ty Mnie posłałeś. 9 Ja za nimi proszę – nie proszę za światem. Proszę za tymi, których Mi powierzyłeś, gdyż należą do Ciebie. 10 Wszystko, co jest moje, jest Twoje, a to, co Twoje, jest moje. Ja w nich doznałem chwały. 11 I już nie jestem na świecie, lecz oni są na świecie. Ja wracam do Ciebie.
Ojcze Święty, strzeż ich w imię Twoje, które Mi dałeś, aby byli jedno jak my. 12 Kiedy byłem z nimi, chroniłem ich w imię Twoje, które Mi dałeś, i ich ustrzegłem. Żaden z nich się nie zagubił, poza synem zatracenia, aby wypełniło się Pismo. 13 Teraz wracam do Ciebie, a mówię to na świecie, aby wypełniała ich moja radość. 14 Ja przekazałem im Twoją naukę, a świat ich znienawidził, gdyż nie należą do Świata, podobnie jak i Ja nie należę do tego świata. 15 Nie prószę, abyś ich zabrał ze świata, lecz abyś ich ustrzegł przed złem. 16 Oni nie należą do świata, tak jak i Ja nie należę do tego Świata. 17 Uświęć ich przez prawdę! Twoja nauka jest prawdą. 18 Podobnie jak Mnie posłałeś na świat, tak i Ja ich posłałem na świat. 19 Ja uświęcam się za nich, aby i oni zostali uświęceni w prawdzie”.
synem zatracenia – chodzi o Judasza. W 2Tes 2.3 określenie to odnosi się do 1 fałszywego nauczyciela.
wypełniło się Pismo – prawdopodobnie chodzi o Ps 41,10 zacytowany w J 13,18.
ustrzegł przed złem – podobne słowa w 1 J 5,18. W obydwu przypadkach może chodzić o zło rozumiane w sensie moralnym albo wprost o diabla.
Uświęć – w J 10,36 jest mowa o już dokonanym uświęceniu Syna przez Ojca. Uczniowie Jezusa mają stać się uczestnikami tego samego uświęcenia. Tym, który uświęca przez prawdę, jest Ojciec, ale Syn także ma swój udział w uświęceniu wierzących (w. 19), gdyż udziela im uświęcenia, które otrzymał od Ojca. Ap 22,11 wiąże uświęcenie z życiem moralnym.
Ewangelia na czwartek, 28 mają, 2009 (J 17, 20-26)
20 Proszę cię nie tylko za nimi, lecz także za tymi, którzy uwierzą we Mnie dzięki ich nauczaniu, 21 aby wszyscy byli jedno. Podobnie jak Ty, Ojcze, we Mnie, a Ja w Tobie, tak i oni niech będą w nas, aby świat uwierzył, że to Ty Mnie posłałeś. 22 Obdarzyłem ich chwałą, jaką otrzymałem od Ciebie, aby byli jedno, podobnie jak my jedno jesteśmy. 23 Ja w nich, a Ty we Mnie – niech staną się doskonałą jednością, aby świat poznał, że to Ty Mnie posłałeś i tak ich umiłowałeś, jak Mnie umiłowałeś. 24 Ojcze, pragnę, aby ci, których Mi powierzyłeś, byli ze Mną tam, gdzie Ja jestem, aby oglądali moją chwałę, którą Mnie obdarzyłeś. Umiłowałeś Mnie bowiem przed stworzeniem Świata. 25 Sprawiedliwy Ojcze! Świat Cię nie poznał. Ja jednak Cię poznałem. I oni poznali, że Ty Mnie posłałeś. 26 Objawiłem im Twoje imię i nadal będę objawiał, aby była w nich ta miłość, jaką Mnie umiłowałeś, i abym Ja był w nich.
Modlitwa Jezusa (J 17, 1-26)
Jest to najdłuższa modlitwa w całym NT. Jej celem nie jest danie wzorca modlitwy, jak to miało miejsce w przypadku Ojcze nasz (np. Mt 6,9nn), ale ukazuje ona przede wszystkim szczególną wież, jaka łączy Jezusa z Ojcem. Modlitwa Jezusa najpierw koncentruje się na uwielbieniu Ojca (ww. 1-8), następnie jest wstawiennictwem za uczniów (ww. 9-19) oraz za wszystkich wierzących (ww. 20-23). Zakończenie modlitwy (ww. 24-26) porusza wszystkie te trzy wątki i je podsumowuje. Modlitwa Jezusa uwielbiająca Ojca (ww. 1-8) jest oparta na świadomości, że nadeszła ostateczna chwila – godzina, w której spełnia się najważniejsza część misji Jezusa oraz zakomunikowany jest najważniejszy element objawienia: istota życia wiecznego (w. 3). Jezus swoją chwałę i chwałę Ojca widzi w tym. Że prawda o relacji Ojciec – Syn oraz o zbawczym zamiarze Boga wobec ludzi została objawiona światu. Drugi element modlitwy Jezusa to błaganie za uczniami, których znalazł na świecie (ww. 9-19). Jezus wstawia się za nimi, gdyż zostają w świecie, który jest wobec nich wrogi, a nawet agresywny (w. 14). Już wcześniej było wiadomo, że świat nienawidzi uczniów za to, że przynależą do Boga (J 15,18n). Teraz ten fakt zostaje potwierdzony. Uczniów spotyka ten sam los, który spotkał Jezusa. Chociaż są odrzuceni i znienawidzeni przez świat, to jednak podobnie jak Syn są umiłowani przez Ojca. Zostali także uświęceni, bo Jezus przekazał im uświęcenie, które otrzymał od Ojca. Komunia między Jezusem a uczniami, a także dzięki Jezusowi między Ojcem a uczniami, jest więc pełna i wielopłaszczyznowa. Obejmuje zarówno prześladowania na świecie, jak i chwałę w Bogu. Modlitwa wstawiennicza za uczniów, których Jezus powołał podczas swego ziemskiego życia, prowadzi bezpośrednio do trzeciego wątku: modlitwy za przyszły Kościół. Ten trzeci wątek (ww. 20-23), skoncentrowany na temacie jedności, wydaje się najważniejszy w całej modlitwie. Jedność Kościoła apostolskiego, choć podatna na zagrożenia i kryzysy, ma bardzo mocne fundamenty. Opiera się bowiem na jedności Ojca i Syna (ww. 11.21.22) oraz na jedności Jezusa z uczniami, którzy Mu towarzyszyli (ww. 14). Poprzez swoje objawienie przekazane uczniom Jezus tworzy jedność obejmującą Ojca, Syna i Kościół :1.23). Odejścia i zdrady nie niweczą tej jedności, podobnie jak zdrada Judasza nie zniszczyła relacji Jezusa Jego uczniami, bo przewidziana była w Bożym planie zbawienia zawartym w Pismach (w. 12).
Komentarz do Ewangelii:
Guido I Kartuz (?-1188), opat Wielkiej Kartuzji
Medytacja 10
Trzeba iść za Chrystusem, trzeba się do Niego przyłączyć, nie wolno Go opuścić aż do śmierci. Jak mówił Elizeusz do swojego mistrza: Na życie Pana i na twoje życie: nie opuszczę cię! (2 Krl 2,2)... Idźmy zatem za Chrystusem i bądźmy do Niego przywiązani! Mnie zaś dobrze jest być blisko Boga , mówi psalmista (Ps 73,28). Do Ciebie lgnie moja dusza, prawica Twoja mnie wspiera (Ps 63,9). A św. Paweł dorzuca: Ten zaś, kto się łączy z Panem, jest z Nim jednym duchem. (1 Kor 6,17). Nie tylko jedno ciało, ale i jeden duch. Z ducha Chrystusa wszystko cało żyje, przez Jego ciało dochodzimy do Jego ducha. Trwaj zatem w ciele Chrystusa przez wiarę, a pewnego dnia będziesz jedno duchem z Nim. Już przez wiarę jesteś zjednoczony z Jego ciałem; przez poznanie będziesz zjednoczony z Nim duchem. Nie, że w niebie ujrzymy bez ciała, ale nasze ciała będą duchowe (1 Kor 15,44).
Chrystus prosi: Ojcze, aby wszyscy stanowili jedno, jak Ty, Ojcze, we Mnie, a Ja w Tobie, aby i oni stanowili w Nas jedno, aby świat uwierzył : oto zjednoczenie w wierze. Nieco dalej mówi: Oby się tak zespolili w jedno, aby świat poznał - oto zjednoczenie w poznaniu.
Taki jest sposób, aby duchowo kosztować ciała Chrystusa: wierzyć w Niego wiarą czystą, poprzez pilną medytację szukać zawsze zawartości tej wiary, znaleźć to, czego szukamy przez rozum, gorąco kochać przedmiot naszych odkryć, naśladować najlepiej jak to możliwe Tego, którego kochamy, a naśladując - przyłączać się do Niego nieustannie, aby dojść wreszcie do wiecznego zjednoczenia.
www.ewangelia.org
