Idźcie i nauczajcie… kogo?
Dlaczego w Ewangelii św. Mateusza 10,5 Jezus mówi do uczniów: "Nie idźcie do pogan i nie wstępujcie do żadnego miasta samarytańskiego"? Jak się to ma do głoszenia Ewangelii wszystkim narodom i do współczesnych misji?
Odpowiedź na to pytanie wymaga zaznaczenia na początek dwu informacji na temat samej Ewangelii Mateusza. Ich zarysowanie pomoże wyjaśnić, dlaczego pojawia się rozdźwięk między dwoma wersetami jednej księgi (10,5; 28,19).
Ewangelia Mateusza, jak się niemal powszechnie przyjmuje, jest dziełem skierowanym w pierwszym rzędzie do chrześcijan (lub pragnących zostać chrześcijanami), pochodzących z judaizmu. Z tego też powodu Pierwsza Ewangelia bardziej może niż pozostałe akcentuje judaistyczne tło pochodzenia Jezusa, oraz zarysowuje wiele paraleli do Starego Testamentu. Wystarczy przytoczyć dwa fakty: po pierwsze, Ewangelia Dzieciństwa (Mt 1 – 2) przekazana przez Mateusza w bardzo wielu miejscach przypomina opis narodzenia, dorastania oraz młodości Mojżesza (np. nakaz mordowania wszystkich urodzonych w jednym czasie; ucieczka z miejsca pochodzenia; wychowywanie w obcym kraju); po drugie, układ działalności Jezusa w Ewangelii Mateusza przypomina Pięcioksiąg, gdyż obejmuje pięć mów na wzór pięciu pierwszych ksiąg Pisma Świętego. Ponadto, Ewangelista często stosuje terminy hebrajskie i aramejskie oraz opisy zwyczajów żydowskich, nie podając ich tłumaczenia (jak czynią to inni ewangeliści – zob. np. Mk 7,3-4.34).
Biorąc pod uwagę te podstawowe informacje, można łatwo stwierdzić, że Ewangelista był zainteresowany tym, żeby w pierwszym rzędzie ewangelizować Żydów, gdyż sam Jezus zaczynał od nich działalność (zob. także J 4,22). Podobnie czynił także św. Paweł, który po przybyciu do każdego miasta udawał się do synagogi, a dopiero na drugim miejscu ewangelizował pogan. Z tego powodu w czasie pierwszej misji uczniów Jezus wysłał uczniów do środowiska, z którego tradycjami teologicznymi byli zaznajomieni. Dopiero kiedy mieli możliwość całościowego spojrzenia na życie i naukę Jezusa, czyli po Jego śmierci i zmartwychwstaniu, Apostołowie otrzymują nakaz wyruszenia na cały świat (Mt 28,19).
W tym punkcie Ewangelista Mateusz zawiera podobną strategię narracyjną do Marka. Jedną z kluczowych cech Drugiej Ewangelii jest tzw. sekret mesjański: za każdym razem, gdy uczniowie poznają jakąś doniosłą prawdę o Jezusie, zostają pouczeni, by nic o niej nie mówić, aż ich Mistrz zmartwychwstanie (zob. 5,43; 7,36; 8,30 itd.; a zwłaszcza 9,9-10). Tym, co jest nową jakością w nauczaniu Jezusa, nie jest nowa interpretacja starego prawa, ale Jego Osoba, w której łączy On naturę ludzką i boską. Ten fakt jest podkreślony najdobitniej przez śmierć na krzyżu a następnie chwalebne zmartwychwstanie, dopiero po ujrzeniu i zetknięciu się z tymi dwoma skrajnymi punktami życia Jezusa – uniżenia i wywyższenia – można głębiej zrozumieć Jego nauczanie i być gotowym do głoszenia Go w całym świecie.
A 100 pytań temu zastanawialiśmy się:
Jesteś na facebooku? My też! :)
Zapraszamy do dyskusji na temat powyższej odpowiedzi na naszej facebookowej stronie!
"Scriptura crescit cum legente"
"Pismo rośnie wraz z czytającym je" (św. Grzegorz Wielki)
Każdy rozmiłowany w Słowie Bożym napotyka w Biblii fragmenty, które sprawiają mu trudność w interpretacji. Zachęcamy zatem wszystkich odwiedzających stronę Dzieła Biblijnego do zadawania pytań. Na każde pytanie udzielimy odpowiedzi, a następnie będzie ona opublikowana w sekcji "Pytania do Biblii".
Kliknij TUTAJ, żeby przesłać pytanie.
