"Ten Jezus,

wzięty od was do nieba,

przyjdzie tak samo,

jak widzieliście Go

wstępującego do nieba".

Dz 1, 11b – pierwsze czytanie mszalne

Tymi słowami „dwaj mężowie w białych szatach” pouczają i pocieszają uczniów Jezusa, którzy uporczywie wpatrywali się w niebo zaraz po Jego wniebowstąpieniu.

Jezus wstępując do nieba ze swoją ludzką naturą dokonuje niebywałego wywyższenia tejże natury. Św. Łukasz przedstawia życie Jezusa jako wstępowanie, jako drogę ku górze – najpierw ku Jerozolimie, a ostatecznie do Ojca. Wytycza On drogę, którą ma podążać każdy wierzący. Jest to droga do niebieskiego Jeruzalem, droga do Ojca.
Gest wpatrywania się w niebo ma dość jasną wymowę symboliczną: Wyraża pragnienie „rzeczy niebieskich”, pragnienie przebywania z Bogiem. Jednak „mężowie w białych szatach” (aniołowie) kierują wzrok uczniów także ku rzeczywistości ziemskiej, mówiąc o powtórnym przyjściu Pana na ziemię.
Znamiennym dla Łukaszowego dwudzieła (Łk i Dz) jest przekonanie o realnej obecności królestwa Bożego już tu na ziemi i obecności Jezusa – Króla. Miejscem i czasem dokonywania się zbawienia są zaś konkretne okoliczności życia wierzących.

„Jeśli więc razem z Chrystusem powstaliście z martwych, szukajcie tego, co w górze, gdzie przebywa Chrystus, zasiadający po prawicy Boga” (Kol 3, 1).

Ks. Grzegorz Domański